Płonie ognisko i szumią knieje,
Drużynowy jest wśród nas.
Opowiada starodawne dzieje,
Bohaterski wskrzesza czas.
O rycerstwie spod kresowych stanic,
O obrońcach naszych polskich granic.
A ponad nami wiatr szumny wieje,
I dębowy huczy las.
 
Już do odwrotu głos trąbki wzywa,
Alarmując ze wszech stron,
Staje wiara w ordynku szczęśliwa,
Serca biją w zgodny ton.
Każda twarz się uniesieniem płoni,
Każdy laskę krzepko dzierży w dłoni.
A z młodzieńczej się piersi wyrywa
Pieśń potężna, pieśń jak dzwon.

Już rozpaliło się ognisko,
Dając nam dobrej wróżby znak.
Siedliśmy wszyscy przy nim blisko,
Bo w całej Polsce siedzą tak,
Siedzą harcerze przy płomieniach
Ciepły blask ognia skupia ich,
Wszystko, co złe, to szuka cienia,
Do światła dobro garnie się.

Mówiłeś druhu komendancie,
Że zaufanie do nas masz,
Że wierzysz w nasze szczere chęci,
Wszak ty harcerskie serca znasz.
Warunki tylko warunkami,
Od dawna wszak słyszymy to,
Lecz my jesteśmy harcerzami,
I zwyciężamy wszelkie zło.

Pieśn Komendanta

Na polanie dogasa ognisko                Cicho w locie srebrzyste mkną skry       Księżyc zaszedł, poranek już blisko      A ty śnisz tęczowe sny                  

        Wśród zygzaków złocistych płomieni              Co tak jasno dziś złocą twą twarz                Jawią ci się twe twórcze marzenia                Komendancie - wodzu nasz                Nikt ci nie dał złocistych odznaczeń Taki szary harcerski masz strój Lecz bez oznak, bez szlif i odznaczeń Tyś nam wodzem na życia bój          Będą kiedyś te gwiazdy zaklęte         Co tak jasno dziś złocą twą twarz         Opowiadać o tobie legendę         Komendancie - wodzu nasz